Leczenie zespołu Crigler-Najjara typu I z transplantacją hepatocytów ad 7

Ponieważ pacjent nie miał oportunistycznych zakażeń, konsekwencje immunosupresji były minimalne. Co więcej, odrzucenie nie było dotychczas problemem. Pozostaje ustalić, czy pacjenci mogą tolerować szybsze zmniejszenie stopnia immunosupresji, a być może nawet jego wycofanie, co dodatkowo zmniejszyłoby długoterminowe ryzyko przeszczepienia hepatocytów. Na podstawie doświadczeń z pacjentami z zespołem Crigler-Najjara typu II, obecny poziom bilirubiny w surowicy u naszego pacjenta prawdopodobnie nie spowoduje toksyczności bilirubiny. W rzeczywistości pacjent był w stanie wyzdrowieć z zakażenia zatokami bakteryjnymi bez hospitalizacji lub wydłużenia czasu trwania fototerapii, gdy w przeszłości taka infekcja mogła wymagać leczenia na oddziale intensywnej terapii. Aby ułatwić ustalenie czasu przeżycia przeszczepu, nie przeszczepiono dodatkowych hepatocytów. Jednakże, ze względu na stosunkowo niskie ryzyko techniczne i koszt procedury, można rozważyć wielokrotne infuzje hepatocytów jako sposób na wystarczającą liczbę hepatocytów, aby wyeliminować jakąkolwiek potrzebę fototerapii. Nie wiadomo jednak, czy wielokrotne infuzje zwiększyłyby ryzyko odrzucenia.
Finansowanie i ujawnianie informacji
Przedstawione w części na 48 dorocznym spotkaniu Amerykańskiego Stowarzyszenia do Badania Chorób Wątroby, Chicago, 7-11 listopada 1997 r.
Wspierane przez Grant Wsparcia Centrum Badań Klinicznych z University of Nebraska College of Medicine, przez grant Fundacji Anatomic Gift Foundation (na rzecz Dr. Strom), poprzez granty (DK48794 [do Dr. Fox], DK39137 [do Dr. N. Roy Chowdhury] i DK46057 [do dr J. Roy Chowdhury]) z National Institutes of Health oraz z grantu wsparcia klinicznego z Fujisawa, USA
Jesteśmy wdzięczni Anatomic Gift Foundation i Centrum Odzyskiwania Narządów i Edukacji w Pittsburghu za pomoc w zdobyciu tkanki wątroby dawcy; Drs. Timothy C. McCowan i Sandra J. Snider z University of Nebraska Medical Center za ich wkład w procedurę transplantacji hepatocytów; dr Vsevoldowi E. Kostrubskiemu z Uniwersytetu w Pittsburghu za jego wkład w izolację hepatocytów; Drs. Maarten Sinaasappel, Jerold Lucey, Holmes Morton, Anil Dhawan i Steve Raper za pomocne dyskusje; Dr Shelly Schoonover za dostarczanie precyzyjnych informacji historycznych; Drs. Attallah Kappas i George Drummond za dostarczenie żarówek do fototerapii F20T12 / BB i do udostępnienia cynkowo-mezoporfiryny w razie potrzeby; i do doktora Michaela Sorrella za jego staranne przeczytanie rękopisu.
Author Affiliations
Z Oddziałów Chirurgii (IJF), Pediatrii (SSK), Radiologii (TCG) i Patologii i Medycyny Laboratoryjnej (PIW), Centrum Medycznego Uniwersytetu w Nebrasce, Omaha; Departamenty Medycyny i Genetyki Molekularnej oraz Centrum Badań nad Wątroby Marion Bessin, Albert Einstein College of Medicine, Nowy Jork (JRC, NRC, BVS); i Departament Patologii, University of Pittsburgh School of Medicine, Pittsburgh (KD, SCS).
Prośba o przedruk do Dr. Foxa w Katedrze Chirurgii, Centrum Medyczne Uniwersytetu Nebraska, 600 S. 42. St., Omaha, NE 68198-3285.
[podobne: wdrożenia magento, cilostazol, cefepim ]
[podobne: zespół pradera williego, zespol retta, zespół tietza ]